Mauro is niet meer die 'zielige jongen' van toen: 'Sterker door mijn strijd om in Nederland te mogen blijven' (2025)

© Maarten Albrecht

RTL

Praten over de 'oude Mauro' doet Mauro liever niet. De tiener die heel Nederland destijds leerde kennen was zielig, vindt hij. En juist aan dat woord heeft hij een hekel. Wantde mandie hier in zijn huis in Geldrop zijn verhaal doet, isdat zeker niet.

Door moeder naar Europa gestuurd

Mauro kwam in 2011 groot in het nieuws. Hij was toen 18 en had gehoord dat hij terug moest naar Angola, zijn geboorteland waaruit hij negen jaar eerder door zijn moeder met twee mannen die hij niet kende naar Europa werd gestuurd.

Van die tijd als 9-jarige herinnert hij zich weinig. Hij herinnert zich vooral de emoties: het verdriet toen hij op het vliegtuig werd gezet, bijvoorbeeld. "Ik heb die dag zó veel gehuild." Vanuit Portugal, waar het vliegtuig naartoe ging, werd hij naar Rotterdam gebracht, waar zijn zus woonde. Die zette hem korte tijd later af op een politiebureau, waarna hij via een crisispleeggezin naar zijn pleegouders in Oostrum ging. Daar begon de hele asielprocedure, die op zijn achttiende leidde tot het bericht dat hij Nederland moest verlaten.

'Mauro moet blijven'

Zijn vrienden en familie accepteerden dat niet en kwamen in actie. Er werden T-shirts gedrukt met de tekst 'Mauro moet blijven', dierbaren gingen naar Den Haag om toenmalig minister van Asiel Gerd Leers (CDA) ervan te overtuigen dat Mauro in Nederland thuishoort, hij schoof aan bij tv-shows... Een hectische tijd, met veel onzekerheid en – na de afwijzingen van zijn moeder en zus – opnieuw afwijzing.

"Ik werd iemand die ik niet ben", zegt Mauro terugkijkend op die periode. "Ik was zo bang dat mensen me niet meer leuk zouden vinden en daardoor hun steun voor mij zouden intrekken. Als iemand met me op de foto wilde, dan durfde ik niet te weigeren. Wat als ik daardoor mijn kans op een verblijfsvergunning zou verspelen?"

Briefje van Bleker

Het is precies dat wat hem een hoop stress opleverde tijdens wat al snel bekend kwam te staan als 'het briefje van Bleker'. Bij de talkshow Pauw & Witteman verdedigde toenmalig CDA-staatssecretaris Henk Bleker het standpunt van het CDA dat Mauro uitgezet moest worden: de regels waren duidelijk en moesten worden nageleefd, zo vond hij. Maar hij gaf Mauro in de uitzending wel een briefje, met de tekst: 'Als je (met je moeder) meewilt naar FC Twente - PSV, dan kan dat'.

"Het was zó ongemakkelijk", zegt Mauro nu met een beschaamd lachje. "De hele situatie. Hij begon te krabbelen op dat briefje en gaf het aan mij. En ik dacht alleen maar: 'Hoe moet ik nu reageren?' Opnieuw was ik alleen maar bezig met wat anderen van mij zouden vinden. Met de angst mijn kans te verspelen. En toen zei de presentator ook nog tegen mij: 'Lees eens voor wat erop staat?' Ik dacht: 'Nee, doe nou niet!'. Maar ik moest wel. En toen maakte ik ook nog een fout bij het lezen." Na het lezen antwoordde Mauro: 'Mooi niet'."

Mauro volgde op dat moment een mbo 3-opleiding IT."Ik wilde sportleraar worden, of kok, maar dat mocht niet." Om in Nederland te mogen blijven, moest hij een studie volgen waar hij in Angola wat aan zou hebben.IT vond hij helemaal niet interessant, maar hij moest goede cijfers halen, ook dat was een voorwaarde om in Nederland te mogen blijven.

Kinderpardon

De politiek besloot dat hij een studievisum kreeg, zodat er ademruimte was om na te denken over wat er met hem moest gebeuren. In de tussentijd kwam het kinderpardon (wat eerst de Maurowet werd genoemd) en kreeg hij een permanente verblijfsvergunning.

Zodra het mocht vroeg hij een Nederlands paspoort aan. Dat kreeg hij in 2021. "Eindelijk was de voorwaardelijkheid eraf. Ik mag in Nederland blijven. Niet als ik me perfect gedraag, goede cijfers haal of mijn verblijfsvergunning niet verlies. Er is niemand meer die me weghaalt van waar ik wil zijn."

Overlevingsstand

Het is een opluchting, maar met het krijgen van de permanente verblijfsvergunning kwam ook de klap. "Al die jaren had ik in de overlevingsstand gestaan. Ik had geweldige pleegouders, maar door mijn moeder, mijn zus en de situatie in het crisispleeggezin, waar ik weg moest terwijl ik het daar leuk vond, had ik al jong geleerd dat ik van niemand afhankelijk kon zijn. Nu was de onzekerheid weg, en daardoor had ik de ruimte om na te denken, vooruit te kijken ook."

Wat hij wilde? Op dat moment wist hij het nog niet. Maar hij wist wel: die jongen van die foto met de traan ben ik niet – wil ik niet zijn. "Die foto vond ik – en vind ik nog steeds – vreselijk. Die zielige jongen, zo voel ik me niet. Ik zag hem echt als iemand anders."

Dat gevoel werd nog sterker toen zijn vriendin Saffira rond die tijd zwanger werd van dochter Nova Lou. Zijn ogen lichten op: "Het zette me aan het denken over wat voor vader ik wil zijn, wat ik wil doen voor de wereld. Ik werd in die tijd vaak huilend wakker, werd boos om niets. Dat wilde ik niet. Ik besloot mijn energie om te zetten in iets positiefs. En ja, dat klinkt makkelijker dan het is, maar ik wist ook: als ik iets wil, dan ben ik de enige die dat kan bereiken. Dus ik ging ervoor."

Moderne slavernij

Na een zoveelste bezoek aan een kledingwinkel kwam hij achter het verhaal achter de kledingindustrie. "Vooral de moderne slavernij die er vaak achter zit, raakte me. Ik wilde daar niet aan bijdragen, maar door kleding te kopen deed ik dat wel." Hij verdiepte zich in de omstandigheden in de kledingindustrie en ontdekte dat er naast het menselijke leed veel schade is voor de natuur, onder andere door de vele chemicaliën die bij het proces worden gebruikt.

"Ik ging op zoek naar vriendelijkere manieren om kleding te maken, voor mensen en voor het milieu. Over bamboe waren er destijds tegenstrijdige berichten, dus dat durfde ik niet aan. Ik zocht door, en kwam uiteindelijk uit bij beukenhout. Dat kan op een milieuvriendelijke manier worden verwerkt tot pulp, waar kleding van kan worden gemaakt. En het kan in Europa, waar ik kan checken of de werkomstandigheden goed zijn."

Eigen bedrijf

Na jaren research ontstond zijn bedrijf Mausons, dat boxershorts en T-shirts maakt. Naar eigen zeggen van goede kwaliteit, zodat mensen niet continu nieuwe kleren hoeven te kopen, en met composteerbare verpakkingen. "Het duurde zo lang omdat ik niet weer afgewezen wilde worden. Wat ik maakte, móést goed zijn." Zijn kleding ligt inmiddels in twee winkels, een in Eindhoven en een in Utrecht.

"Ik geloof dat ik mijn ondernemersmentaliteit te danken heb aan die moeilijke periode", zegt hij nu. Want lang niet alles ging gelijk goed. "Zo had ik een bedrijf dat de beukenhoutpulp verwerkte tot kleding. Maar toen ik na een eerste sample de order had gegeven om duizend boxershorts te maken, en voor de zekerheid toch nog één sample opvroeg, zag ik dat ze het logo niet langer in de band hadden verweven, maar er met een sticker op hadden geplakt. Ook gaven ze ineens geen toestemming meer om in het bedrijf te filmen, wat ik wilde doen om te laten zien dat de werkomstandigheden en het productieproces goed zijn."

"Ik raakte echt wel even in paniek. Wat moest ik nu, met duizend verkeerde boxershorts en een bedrijf dat niet voldoet aan de maatstaven die ik zo belangrijk vind? Maar ik wist: ik moet dit oplossen. En ik kan dit, want ik kan veel aan. Ik zocht verder en vond een bedrijf in Portugal. Daar doe ik nu zaken mee, en dat gaat heel goed."

Crowdfunding

Via een crowdfundingsactie hoopt Mauro nu genoeg geld bij elkaar te krijgen om zijn merk verder uit te breiden. Naar andere kleuren (nu is alles wat hij maakt nog zwart) en sokken, overhemden en truien. "Mensen zijn nog een beetje sceptisch, hoe kun je van hout kleren maken? Er was zelfs iemand die over de boxershorts zei dat hij bang was voor splinters", lacht hij. "Maar die zitten er echt niet in, en het is een heel zacht product. Dat beloof ik."

Een vriendin, een dochter, een bedrijf, Nederlanderschap; heeft hij nog wel iets te dromen? "Ik hoop mensen te inspireren om gebruik te maken van friendly fashion. En ik wil naast mijn webshop een winkeltje waar ik mijn eigen kleren kan verkopen. Ik ben een podcast aan het opzetten waarin ik ondernemers spreek die de wereld ook een beetje mooier willen maken. Er zijn zo veel mensen die dat willen, en alleen een klein steuntje in de rug nodig hebben. Dat is toch prachtig?"

En privé? "Dat vind ik lastig. Ik ben zo blij met mijn gezin en de stappen die ik zelf maak. Misschien een nog beter mens worden? De beste persoon die ik kan zijn voor Nova Lou en Saffira? Ik wil dat Nova Lou weet dat ik altijd van haar hou, dat ze fouten kan maken, en dat ik haar nooit zal afwijzen."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres:zondaginterview@rtl.nl

Leeshierde eerdere zondaginterviews.

Lees meer over